Entry berjela beremosi.

Dua hari menanggung satu perasaan yang agak sukar untuk ditanggung. Sy percaya segala rasa ini akan hilang tak lama lagi. Kerap kali sy teringatkan perkara yang sama. Perkara yang melukakan perasaan dan jiwa. Daripada status di Fb yg agak menggemparkan. (Takdelah gempar pun...) yg berbunyi, pengakuan maaf dari sy, ramai yg bertanya kepada sy, kenapa sampai macam tu sekali status sy.. Maaf sebab tak menjawab pertanyaan2 itu. Sebab saat tu sy tak mampu nak berkata2, even kepada kawan baik sy pun sy tak cakap. Perasaan sy masa tu sy, sangat terkejut, jantung bagai disiat2, dihempas..sungguh sy terluka waktu itu.

Alkisahnya bermula begini. Ada seorang hamba Allah, lelaki add sy di Fb, hantar msg di inbox sy yang berbunyi begini lebih kurang... Selamat berkenalan, sy nak mintak advise tentang macamana nak jana pendapatan melalui...bla2...sy dah lupa. Asalnya sy hairan tiba2 saja hamba Allah ni tanya pasal penulisan berkenaan jana pendapatan kepada sy. Tetapi bila melihatkan sy dan hamba Allah tu ada mutual friends. Sy menganggap sy diperkenalkan oleh salah seorang kenalan sy di fb tu. Kenalan sy tu nak kata rapat memang tak rapat, tapi selalu jugaklah likes, comment posting2 sy. Sy rasa mungkin sy diperkenalkan melalui salah seorang mutual friend sy itula untuk rujuk penulisan menjana pendapatan yang dimaksudkannya itu.

Sy menjawab salam yg diberi dgn tertib dan menutup perbualan dengan tertib dan tidak berlebih2. Cukuplah saja menjawab soalan yg diajukan. Sy sempat berkata kepada hamba Allah tu, sy dah lama tinggalkan apa2perkara mengenai bisnes on9 so tak dapat tolong. Lagipun sy tak nak ambil kerja part time (tolong org) walaupun dapat pahala..Hehe. Sebab sy sendiri pun tak cukup masa nak manage time sy. Ini bulan assignment, kawan2..harap maklum.

Yang membuatkan sy membuat tanggapan yang tidak baik pada dia adalah apabila dia bagi nombor telefon dan emel dia. Masa tu sy rasa, macam sama saja dgn pengalaman sy tentang lelaki yg sengaja nak ambil kesempatan dulu2. Sembang-sembang tanya itu ini pastu hulur nombor. Cuma bezanya, orang ni nampak dari profilnya bagus2. Macam orang baik2 dan beragama. So, sy buat tak tahu saja. Just tutup conversation secepat mungkin dgn profesional. Soal tanggapan negatif dan prasangka sy itu sy tolak tepi. Kerana sy fikir mungkin sy beremosi waktu tu kerana sy memang tak suka kalau ada lelaki yg cuba menghubungi sy tanpa sebab yang betul2 bagus. (Itulah kelemahan sy, cepat hangin dengan lelaki yg tak dikenali terutamanya.)

Sy hanya fikir masa tu, nombor telefon dan emel itu hanyalah medium untuk sy dan hamba Allah itu mengenali dengan lebih dekat lagi. Just bayangkan, macamana sy nak berhubung dengan lelaki tu? Call? Bukan ke sy dan dia akan mendengar suara satu sama lain? Aihh...seganlah sy.. Nak pura2 macam biasa sepanjang berbual dalam panggilan tu? Hmm...entahlah. Nak msg? berapa kerat ayat sangatlah boleh diberitahukan dalam text berbentuk sms nak cakap benda macam bisnes. Jadi sy fikir kenapa tak dalam fb saja kalau betul2 nakkan tunjuk ajar dari sy. Tapikan sy dah beritahu sy tak tahu dan tak pandai. So. benda tu. urusan sy dan dia dah stop kat situ dah. Dia boleh proceed kepada org lain pula. Tapi itulah, yang berlaku. Sy bengang2 sy pun, takkan nak sindir atau bagi kata2 sarkastik pulakkan. Sy tutuplah baik2. Sy balas,

"Baiklah, kalau ada apa2 yg boleh dibantu, sy inform"

…..dengan harapan, sy mana ada benda nak bantu pun, sy tak tahu apa2pun. So, takkan ada apa2 yg sy akan bantu dan seterusnya inform sekaligus dia takkan menghubungi sy di fb lagi. :)

Tapi, keesokan harinya. Sy mendapat msg lagi, soalannya yg berbunyi "Macamana nak masukkan gambar dalam blog?" Oh, waktu ni sy rasa macam, hamba Allah tu sangat2 nak ambil kesempatan dengan bertanya soalan mudah begitu. Kenapa tak tanya soalan tu pada kawan2 dia yg sy rasa ramai blogger. (anggapan sy waktu tu dia mempunyai ramai kawan blogger, pendakwah sekarang ni kan moden2...nak sampaikan dakwah guna penulisan saja, guna blog kan...)

Jadi sy yg hina dengan sifat sombong + ditambah dengan faktor emosional ni, sy cakap...

"itu mudah awk boleh tanya kawan2 awk yg ada blog, atau awk taip kat search, bagaimana nak masukkan gambar dalam blog"

Sy reply dalam bahasa inggeris mungkin nampak lain di situ dan mungkin dia sudah terbau bahasa bernada tinggi sy walaupun dari segi bahasanya tak nampak pun sy berkata2 dalam nada yang tak sepatutnya. Iye, seperti yg sy kata tadi, bengang2 sy pun sy cakap bahasa elok2 yg tak menampakkan sy ada apa2 perasaan marah, tak selesa dan sebagainya.

Sy boleh nampak dia mungkin buta IT. Dan tak tahu nak upload gambar kat blog. Tapi sy rasa, adalah lebih elok dan manis sekiranya dia bertanya kepada orang selain sy. Kerana cara dia tu mampu mendatangkan fitnah. Fitnah di mana… sy menuduh dia untuk saja2 je tanya kat sy macam takde orang lain. Dia patut tahu TAK SEMUA orang okey untuk menerima sesuatu perhubungan walaupun sebagai kenalan lebih2 lagi lelaki-wanita untuk selamba badak saja bertanya benda2 remeh mcm tu. Di kepala sy masa tu sy anggap. ….kamu boleh tanya orang lain..kenapa tanya sy…

Oh, okey, mungkin dia dah tanya semua kawan2 dia, tapi semua kawan2 dia tak pandai insert picture seperti yang didakwa oleh dia. Sy tak tahulah dia bertanya kepada siapa. Alasan yg tak dapat diterima oleh sy. Itu biarlah dia saja yang menjawab dengan Allah s.w.t. betul atau salahnya. Sebarang keterbalikan ayat dan maksud, itu hanyalah dalam pengetahuan Allah dan dia sahaja. Dan dipihak sy pula waktu ni, sy memegang kesalahan dalam bersangka buruk. Fair. Oleh kerana masa tu sy tak mampu untuk menahan rasa marah.. jadi sy mohon mintak diri dulu.

"sy minta maaf, sy nak buat keje, esok sy ke luar daerah"

" assalamualaikum. Maaf atas sebarang khilaf"

dengan harapan dia faham sy memang betul2 takde masa untuk tolong dia dan meneruskan perbualan di msg fb tu. Sy rasa masa sy terbuang begitu saja kerana niat sy pd awalnya nak on9 sekejap saja sebelum menyambung buat asgment sebab tu sy tak mampu nak berlama2. Yang sebenarnya mesej2 sy dan dia okey saja sebelum sy mintak diri tu, cuma iyelah mungkin dia rasa marah kat sy sebab bagi respon macam..tak berperasaan je, tak tolong, tak ajar, mintak diri gitu je.

Tapi sehinggalah hamba Allah tu membalas kata2 permisi dari saya tu dengan kata2 macam ni, "

"amboi...terengganu nih byk org bagus2...takpelah sy faham..go2!! kene buang daerah ke kene kuar daerah ...tak sama kerr?? nk khilaf mai mana? takde khilaf laa di sini..sori nih enti nih jemaah mana nih..?? tabligh ka apa nih?? saja nak tahu..main khilaf2 nih tak tahan.."

Ok, terkejut. kene tengking. sakitnya. samsengnya beliau. sebelum tu sy diprovok dengan ayat2 macam ni juga... di mana sy cakap.

"Maaf, sekali lagi sy cakap...sy tak pandai.."

di balas dengan...

"yess..madam!!! iam have more blog, twitter and another application especially explorer..but im not good in and i dont know how to user what ever...u know that!!..hei can u speak malay??

Ok. Abaikan kesalahan tatabahasa dia. Cuma, jika dilihat pada ayat itu, dengan tanda seruannya dengan ber-hei2 nya. Anda rasa apa perasaan sy?? Terkejut. Tersinggung. Marah dan sebagainya kan. Sebab tu sy terus mintak diri, "dengan mengatakan sy banyak keje, dan ke luar daerah esoknya dan dibalas mesej yang padat dengan kata2 samseng.

Bertitik tolak daripada situ, sy dengan simbolik perasaan daripada mesej berapi dan samseng itu...sy telah post satu status di Fb sy.

"Tak perlu tanya macamana cara nak insert gambar dengan sy yg sombong dan bongkak ni. Tanya ajelah orang lain. Bukan kenal pun.

Mode : SBRB"

*SBRB itu bermaksud kata singkatan yang sy pinjam dalam drama Geng Surau yg bermaksud sombong, bongkak, riak, berlagak. Saja je. Nak kata sy serius dengan status tu tak lah sangat, tapi bak kata sahabat sy, itu simbolik perasaan je...he-he.

Sy mengambil masa agak lama untuk membalas komen yg dibuat kwn sy mengenai status tu, iyerlah, sy baru balik dari Kota Bharu atas lawatan ke sana. Tapi bila dah sampai bilik dah siap apa yg patut sy on9 sambil berniat nak sambung buat kerja, walaupun dah lepas pukul 12mlm, iaitu waktu umum sy tidur. :) Ok, balas komen kawan kat status tu, sy beritahu apa yg sy rasa. Macam biasa, bahasa sy yg sememangnya macam tu… Dan rasanya semua kawan2 sy dah cukup masak dengan fi'il sy ni, yg kadang2 suka bercakap dengan simbolik perasaan yg memang ada makna tersurat dan tersiratnya. Tapi....itulah...komen yg sy lontarkan itu telah menjerut diri sendiri. Huhu. Seperti seorang pesalah, sy rasa seperti dijerut, apabila salah seorang mutual friend sy memberitahu apa yg sy komen kat status sy tu kepada hamba Allah itu yg telah sy remove dari fb sy (yela, siapa nak buat kawan kat fb kalau samseng gitu....kan...sendiri mau ingatla...)

-Kerana pulut santan binasa, kerana mulut badan binasa.

Haa, begitulah keadaan sy. Sy menerima 3 mesej bertubi2 daripada orang tu. Mesej2 yg terkandung bertapa kesalnya dia kepada sy mengiklankan keburukan dia kepada public. Katanya, Sepatutnya sy perlu tegur dia dalam tu juga. Tambahnya lagi, sy telah mencemarkan diri sy sendiri dengan berkata begitu di tempat umum. Dan, paling sadis, dia beri ayat Munafiqun kepada sy. Ini kerana dia kata, sy nampak macam baik dengan pakaian macam ustazah ni tapi hakikatnya SEPERTI MUNAFIQ! Oh...my....sedih tak kalau orang luar cakap macam tu? (╥﹏╥)

Iya...sy sedar kesilapan dan kesalahan sy yang pertama berprasangka begitu dan yang kedua bercakap di tempat awam keburukan seseorang. Iya, sy tahu..sy sedar masa tu...sy hina. Sy tak nampak perkara itu seperti kesalahan besar yg termasuk dalam dosa memfitnah dari hati sy dan mulut iaitu tangan yg menaip kata2 itu. Sy sedar bertapa hinanya sy waktu tu. Sy insaf sangat2 dengan keburukan dan kesalahan sy yang hina dan busuk itu. Sepatutnya sy manusia biasa yg tak ada kelebihan untuk menilai dan mengetahui isi hati seseorang tidak boleh membuat penilaian buruk kepada orang lain. Cukuplah berhusnulzhon sentiasa. Tapi sy manusia biasa, ada masanya beranggapan buruk itu mengatasi anggapan berbaik sangka. Sy dengan segala ego dan sepenuh hati sy, meminta maaf daripada hamba Allah itu, sy insaf dengan kesalahan sy tu.

Sy insaf dan sedar kesilapan sy, tapi................

Siapa suruh pilih jalan fitnah seperti yang dipilih lelaki2 tak thiqoh dan tak beriman lain?

Siapa yg memprovok sy dengan kata2 samseng itu?

Siapa yg menjual agama dengan gaya orang baik2 dan pendakwah itu? (bidas untuk kata2 yg mengatakan sy tampak solehah tapi munafiq...)

fikirlah sendiri.

Part sy. Selesai.

Assalamualaikum.

tak semena2nya dengan saya sekali jadi samseng untuk entry nih....

Oh ya, tak lupa…terima kasih juga kepada sahabatnya yang menyampai2kan komen sy kepada sahabatnya itu tanpa memikirkan implikasinya dan terima kasih juga untuk note yang ditulis itu khas dan mendapat ilham daripada perilaku buruk sy. Sekian. Terima kasih.

melewati fasa anak dara.

'Mengaji baru separuh jalan, tapi dah datang macam-macam dugaan pasal jodoh, risik-merisik. Tak dapat dibayangkan untuk tempoh akan datang macamanalah agaknya..

Makin lebat agaknya ujian itu.'

....Catatan ini tiada niat untuk berbangga dengan risikan yang diterima, tapi cukup menyedarkan sy bahawasanya sy sedang melalui fasa 'anak dara'... fasa di mana seseorang wanita itu sudah cukup matang dan bijak dalam membuat keputusan di samping ilmu penuh di tangan, taulah kan, anak2 dara hebat dalam ilmu masak2, arena menjahit dan buat............................. kek cawan.. Haha.

***********************************

Sy blur, cuba buat2 tak tahu..when sometimes, my sisters keep ask me,

"siapa orangnya..?"

"pastikan ustaz or some sort like ustaz2 even dari bidang selain bidang agama.."

"keluarga kita kekurangan orang2 macam tu"

(hampir berbelas kali saranan ini diusulkan )

perasaan ?

sy mengakui, keluarga kami memang sangat kekurangan orang2 yang berperibadian alim,warak dan berpenampilan bagaikan 'ustaz'...bla2..sy tak amik port pun bila depa duk cakap pasal 'kekasih hati' sy tu. Tapi bila depa mention pasal 'kekurangan' orang2 macam 'ustaz' dalam keluarga sy. Hati sy jadi sayu. Itu memang hakikatnya. Dan, sy luangkan masa sejenak untuk memikirkan soal ni,

Melalui fasa 'anak dara' merupakan fasa yang....entah, sy tak tahu nak ungkap perasaan itu dengan kata2. Tapi, di sebalik menjadi anak dara yang lengkap dengan ilmu2 yang begitu sinonim dengan 'anak dara' (iaitu masak, jahit, etc..etc...) masih ada satu lagi ilmu yang sangat-sangat penting, dan lebih penting daripada ilmu2 yg sy sebutkan tadi..iaitu........ ilmu agama. Dah takat mana dah? Jangan hanya kelihatan seperti ustazah saja, tapi hakikatnya tidak berilmu pun yang ada hanyalah ijazah. Ilmu jugak. Ilmu duniawi. Sudah tentu itu bukan pengakhiran yg sy harapkan.

Dalam sy buat2 tak tahu tentang soal jodoh ni, yang sebenar2nya..sy sedang mengenalpasti kelemahan diri untuk diperbaiki. Hodoh benar rasanya, andai sy yg belum punya ilmu agama yang mencukupi dan kelebihan ini dirisik untuk sebuah -Perhubungan seterusnya -Ikatan pada waktu ini.

Bukan menolak, tapi sy berpegang pada pepatah, 'Ukur baju di badan sendiri'.

:::::::::post ini ditulis atas dua risikan yg diterima pd hari ni yg membuatkan sy berfikir jua soal ni setelah semalam ditanya sekali lagi oleh kakanda2 sy..Haish..asni...kamu benar2 melewati fasa anak dara...asni..

to kakanda2 : sy takkan memilih lelaki untuk dibuat kekasih sebelum akad, tapi selepas akad. Jadi, sy akan berbesar hati sekiranya, soal itu disuakan apabila hanya benar2 tiba saatnya yang sesuai. Terima kasih kerana prihatin soal 'Si Dia' saya.

seminggu yang bermakna

Alhamdulillah, berlalu sudah tempoh seminggu bermula daripada 5mac-12mac 2011 yg lalu. Bermula dari program di Anggulia Beach Resort, sehingga ke detik sy, Juliana dan adik sy mengejar bas untuk ke jasin melaka. (tertinggal bas kerana terlewat 30 minit! huhu) kepada pengalaman berada di sekolah dan Melaka sendiri. Macam2 pengalaman dan pengajaran yg sy dapat.

[Dipanggil ustazah.]

Wah, sy dipanggil ustazah, mungkin kerana penampilan sy pada semester ni, tudung plain dan sedikit labuh berbanding semester yg lalu. Iya, ustazah daripada penampilan, semoga hati dan akhlak sy juga layak tuk gelaran itu. :)

"Ustazah2, tengok dia ni tak baca buku.." kata seorang murid mengadu.

Saya memandang pada murid berkenaan, dan dengan hanya menggunakan kaedah 'renunglogi' (kaedah rekaan. Haha..)sy memandang pada murid berkenaan, murid tersebut faham dan cepat2 buka buku.

Errk, seronok jugak buat2 tegas ni. Rasa macam aura guru tu ada. Senyum.

[Orang Melaka bekeng2 tapi mesra dan berbudi.]

Bekeng ni maksudnya garang. Banyaklah insiden yang membuktikan orang melaka ni berbudi tapi tak berbahasa. Hihi. Bahasanya agak kasau ye. Tapi cukup mesra. Aik, macamana tu? ok, tengok kes2 di bawah ni :

Kes 1.

ada ustazah ni nak tegur kami, dengan muka tak senyum dan serius. "Sekolah ni memang macam ni, kalau dah tamat waktu keja pun selagi budak tak balik, cikgu tak boleh balik..." mendatar aje, kata2nya. Pergh, ni nak sound kami ke nak apa ni? Pastu, dia tambah lagi.."sekolah ni kena hati2 sikit, sebab banyak kaki report. Nanti tak pasal2 KO kena panggil dengan Guru Besar, dahla GB tu pelik sikit. Ko kan dah tahu, tengok semalam tuh".

Ulasan : Ekspresi muka dan kata2nya yg mendatar tanpa riak senyum atau ceria ingatkan nak serang kami, rupanya dia sekadar nak memberitahu.

Kes 2.

Pada petang khamis, sy dan kawan2 nak pergi melawat Melaka tengah, Bandar Hilir. Kami transit bas kat MC, Melaka Central. Sementara kawan2 sy buat apa yg patut. Sy tengok2lah ada orang jual baju. Hmm, nampak cantik. Sy pun jalanlah mendekati baju2 yg disusun kemas kat situ.

Akak tu : Dik2, cantik ni, tengoklah, baju jersi ni.

Sy : Errm, macam baju renang je, baju apa ni?

Akak tu : Baju muslimah, kainnya sedap pakai. 'Ko' pakai ni cantik ni, ko tinggi ambil saiz L lah.

Ehek2, hampir terbatuk sy, terkejut lagi. "Ko" weh. kasar sungguh bahasa tu. Nasib baik sy dah tahu, bukan niat dia nak berkasar bahasa, cuma dah memang bahasa orang melaka macam tu. Jadi sy cepat2lah, berniat nak modify bahasa akak tu dengan sy buat muka macam cuak gitu.

Sy : Berapa harganya kak? bagilah kurang sikit, sy student lagi.

Nak bagi akak tu tahu, sy bukan orang melaka, sy buat muka terkejut dan sambung cakap..

Sy : Student price la akak eh, lagipun sy datang dari Terengganu, dikira pelancong lah jugak ni akak.

Saja je, bagitahu datang dari Terengganu, diharap muka cuak tadi dengan mention dari Terengganu, mengubah bahasa akak tu. Malangnya, akak tu tak paham. Dia terus berbahasa 'ko' dengan sy. Sy pun mengalah ajelah.

Tiba part ni.

Akak tu : Ko cantik lah, lesung pipit ko cantik.

Wajah akak yg serius tadi, cuba senyum sambil mengatakan sy cantik berlesung pipit. Sebab dia tahu sy keliru dengan ucapan dia sebentar tadi, memuji sy tapi dengan wajah serius, sy mungkin confuse dengan maksud dia. Iyelah, memuji orang dengan muka serius, memang buat orang terpinga2 sesaat dua, kan?. Tapi bila dia tengok muka sy mcm tak berapa jelas dengan maksud dia tu, dia cakap sekali lagi, "Ko cantik, ada lesung pipit" sambil tersenyum walaupun senyuman yg teragak2 melihatkan wajah sy yg keliru. Sy baru faham sefaham2nya. Huhu.

Sambil leretkan senyuman sikit, sy cakap Alhamdulillah kat akak tu. Dalam masa yg sama (dalam hati), takpelah akak. 'Ko' pun ko lah. Tak dapek den nak nolong. Sy baru beberapa hari kat sini. Nak biasakan kata ganti diri 'ko' 'aku' memang ambil masa sikit kan. Takpelah. Lain orang lain ragam. Bak kata pepatah, "Masuk kandang kambing mengembek, masuk kandang kerbau menguak". Pandai2lah membawa diri agar tak nampak terlalu canggung di tempat orang. Iya itulah pengajarannya. =)

Kes 3

Sy dan kawan2 duduk di satu port kat kantin. Datanglah seorang cleaner nih. Masa tu, kawan sy dari kampus Temenggung Ibrahim, Hafizah sedang touch up hasil kerja dia, rekaan baju. Iyalah, kawan sy tu, Cikgu Kemahiran Hidup. Sedang kami syok buat kerja masing2, datanglah seorang akak cleaner, (Akak C) nih.

akak C : Eh, ko lukis apa tu? Ko designer ke ape?

Kawan sy senyum2,hehehe. "Ambil rekacipta" kata kawan sy tu. Pastu bla2..bla2...diringkaskan, memang mesra lah mereka sembang. Lepas akak C tu pergi. Sy cakap dah lama kenal ke? Jawab kawan sy, "Baru sembang tadilah".

Ooo...kesimpulannya, orang melaka memang mesra rakyat. Noktah. =)

Berada di Melaka selama beberapa hari, pada awalnya sy memang terkejut dengan bahasa yg digunakan mereka. Tapi sy boleh terima perlahan2. Yang sy teruja, orang Melaka mesra rakyat orangnya. Tak kira Melayu, Cina dan India semua ramah dengan senyuman dan budinya. Hmm, banyak lagilah yang insiden yg membuktikan rakyat melaka kasar dari bahasanya tapi baik budinya. Cuma tak termampu den nak tuliskan di sini kerana memerlukan usaha mengimaginasikan semula babak2 tu. Heh.

[Kita tak mampu ubah orang lain.]

Setiap kali datang ke sekolah. Setiap kali itu jugalah sy dan kawan2 akan berhadapan dengan masalah dari guru2 wanita sekolah tersebut. Tak ramai. Kebanyakannya okey dan baik hati. Cuma segelintir saja. Masalah biasa saja. Sindir2 tak puas hati gitu. Hmm..layakkah sy untuk disindir dikecam dan di'geram' begitu saja? (perkataan dikecam tak sesuai, istilah paling dekat 'geram' lah kot..huhu). Sy tak tahulah kenapa kami mudah sangat jadi objek untuk 'digerami' nih. Nak kata tak tegur, setiap kali jumpa, semestinya kita bagi senyuman ikhlas. Kalau berpeluang, kita akan buat conversation pendek, contoh kalau duduk sebelah menyebelah semasa perhimpunan,

Sy : Cikgu ajar subjek apa? (Senyum)

Cikgu : Ajar matematik, awk buat ROS ke?

Sy : Iya, buat ROS, seminggu saja kat sini. (Senyum manis. eye contact jgn lupa walaupun duduk sebelah menyebelah berhadapan dengan murid)

Cikgu : Oh, sekejap sajalah ye. (mula senyum tanda sudah suka)

Sy : Iya, sekejap saja. Nanti bolehlah sy masuk kelas cikgu, observe apa yg patut kan. (bernada bergurau di situ bagi mengeratkan lagi silaturrahim yg baru dibina)

Ok, kalau dah setiap kali bertembung, kita senyum, berjumpa kat mana2, buat conversation pendek2. Itu dah ok bagi kebanyakan cikgu. Tapi kalau yg kita lansung tak pernah jumpa, atau perasaan kehadirannya. Golongan ni agak payah untuk diramalkan. Kalau berfikiran positif takpe. Ini, terus kena cop, sombong, berpuak tak mahu bergaul dan macam2 lagi.

(Benda ni remeh tapi benda remeh nilah yg selalu jadi isu, tak semua, tapi ada sekumpulan lah daripada ramai2 cikgu tu) golongan ni dikira macam samseng sekolah lah jugak. Samseng di tempat kerja, haha. =P... Contoh boleh tengok cikgu2 ni kat drama2 dalam tv, macam tulah lebih kurang. Tapi majoritinya, memang berjiwa gurulah, penyayang dan baik hati. Cuma terdapat segelintir saja seperti yg sy ceritakan ni.

Kat SKSB baru ni pulak, kami kene sindir secara terangan. Huish..satu pengalaman yg cukup menggerunkan selama sy pergi kat mana2 sekolah sepanjang bergelar guru pelatih. Nak tahu, rujuk semula post ini, post membebel.

Sebenarnya, bila dikaji2 balik, cikgu lama selaku 'tuan rumah' tak expect kita lebih pun, tunjukkan hormat pada dia. Itu saja dan pandai2 buat repo pada dia. Kalau yg jenis berat mulut nak beRepo2 just tahu senyum saja, guru pelatih tu mungkin akan mengalami masalah seperti yg kami alami ni. Pengajarannya, jadikan semua cikgu sebagai kenalan yg menguntungkan, buat mereka gembira, dan diri sendiri turut gembira. Diorang okey je. Last day, kami salam dengan semua cikgu2 kat situ, ikutkan boleh je blah camtu bila dah jumpa GB. Tapi, rasa nak pulang dengan hati gembira, kami bersalaman dengan semua guru walaupun guru yg kami tak kolaborasi dan berurusan pun.

Masa nilah, cikgu yg kalau terserempak dengan kami, buat2 tak nampak kami dah boleh senyum dan sembang sikit2, walaupun sepatah perkataan "Oh, dah abis ya?, hari ni last?, okey2", mereka senyum menampakkan raut muka ikhlas di situ. Mungkin mereka nampak keikhlasan kami kot. Hehe. Sy harap cikgu2 tak mudah buat anggapan yg bukan2 pada guru pelatih lain yg akn dtg ke sekolah tu. Dan sy harap guru pelatih kat situ tak jadi tipikal guru pelatih yg hanya tahu senyum saja. Sekurang2nya ada repo walaupun sikit. Ya, itulah pengajarannya.

Dan, sebolehnya sy tak mahu jadi tipikal guru pelatih yg minta difahami dan dimengerti saja. Kerana tugas kita, orang lain tak faham. Dan kita tak boleh buat orang faham. Tugasan kita menuntut kita untuk berbincang, minta pendapat dengan rakan2 kita, sebab tu nampak berkepit sentiasa tuh di mana2.

Oh sekali lagi sy ingatkan diri sy, "Kita tak boleh fahamkan orang lain seperti apa yg kita faham dan tahu".

Sekian.

:)

Day 3

Okey, hari ni tepat pukul 7 pagi, sy dan Jue dah sampai kat sekolah. Jue singgah 7Eleven dulu, katanya nak belikan muridnya yang jawab soalan diagnostiknya semalam hadiah. Kemudian, tepat pukul 7.10 pagi, kami dah sampai kat pejabat sekolah dan catatkan kedatangan dan tandatangan. Hmm, atas daripada nama kami, sudah tertera nama Nur Hafizah, maknanya dia dah sampai, dia mungkin baru turun dari pejabat dan menuju ke kantin, biasanya kat situlah tempat kami bertemu pada awal pagi sebelum sama2 membuat perancangan tugas untuk hari itu.

Kami bergerak ke bilik pemulihan khas, untuk berkolaborasi dengan cikgu di situ. Semalam, cikgu tu busy dan lansung tak boleh senyum, seakan2 kedatangan kami semalam seolah satu beban pulak. Huhu. Alhamdulillah, pagi tadi mood dia cantik, dia senyum dan memberi ruang kepada kami untuk berkolaborasi dengan dia. Ada 8 soalan yang diajukan, 4 soalan berkenaan dengan objektif P&P dan 4 soalan berkenaan masalah pembelajaran. Banyak maklumat yg kami dapat, cikgu tu pun walaupun nampak macam tegas, tapi bermurah hati memberi bahan2 pengajarannya.

Tepat pukul 9.30 kami turun ke bilik makan guru. Masa tu, tak ramai sangat cikgu yg tengah makan. Ada tiga meja dalam bilik tu. Kami pilih untuk duduk dengan meja yg sudah ada cikgu lain di situ. Of course lah niat kami untuk beRepo2 dengan cikgu di situ. Nah, siapa cakap guru pelatih masuk sekolah sombong? ish3..Eh2, takde perkara macam tu berlaku pada kami lah sepanjang kami berada di sini hingga ke hari ni, hari ketiga..Iya...tapi.................sampailah satu ketika, terjadilah suatu insiden yg amat mendera emosi ini antara kami bertiga dengan sekumpulan guru kat situ. (sy tak pasti sekumpulan atau sorang dua saja tapi sy buat anggaran kasar sekumpulan)

Apabila mendapatkan makan tengahari, kami masuk ke bilik makan guru tu, tapi yg sy nampak tempat tu diambil oleh cikgu lain. Agak mengecilkan hati, beg kami dialih atas meja. Sy yg berada di situ, dengan senyum manis alihkan beg tu dan duduk di meja kosong kat sebelah diikuti rakan2 sy. Bukan tak mahu duduk kat meja tu, tapi memandangkan barang2 kami banyak, dengan beg kami, beg kertas lagi yg diisi bekalan seperti epal,plum dan air (almaklumlah berdiet, buah2 tu seperti pengalas perut di kala memerlukan), begitu juga dengan rakan2 sy, selain daripada beg, mereka membimbit fail2. Iya, niat sy dan rakan2 tak mahu menyemakkan meja makan dengan barang2 kami.Ok, mungkin nampak obvious kat situ, kami memunggah beg2 tersebut ke tempat lain seolah2 nak makan dengan geng2 kami je. (Walaupun tidak sama sekali, kami sedaya upaya menjaga hati mereka).

Agaknya bertitik tolak daripada perbuatan itu, mencetuskan rasa marah pada salah seorang guru di meja makan yg lain, mungkin dah tak suka kat kami dari awal lagi, wallahualam. (Sy tak tahu macamana cikgu2 boleh tak suka kat kami, sedangkan kami bergaul dengan semua guru, ucapan salam tak lekang seolah2 sy memberi salam kepada pensyarah2 sy kat ipg, senyum tak payah cakaplah, masuk bilik guru dan berkolaborasi dengan guru2 di situ, siap gelak ketawa lagi, ini cikgu2 yg lansung tak kenal kami, yg kami tak pernah berurusan dan berjumpa pun boleh judge kami yg bukan2 iaitu berpuak..sombong..What the heck?? )

masa sy nak suapkan nasi ke mulut, tiba2 terdengar suara guru dari belakang,

"Dik2, kat sekolah ni ada peraturan." Sambungnya lagi, "Cikgu2 tak boleh berjalan bertiga, minimum berdua saja". Sambung lagi, "Ni ke tandas pun bertiga, he-he-he, yg sorang masuk tandas, yg dua org lagi tunggu kat luar tandas, ish3, tak faham sy"

Errr, sebenarnya apa masalah cikgu tu eh? apa masalahnya kalau kami berjalan bertiga? nak cakap kami sombong dan tak bergaul dengan cikgu lain ke, itu maksudnya? Oh, tidak2...adakah sy menjawab atau sy menundukkan muka menunjukkan wajah suci? Oh, sy memang terkenal dengan mulut yg suka menjawab ni, menjawablah. (bukan suka menjawab, lebih kepada penentang ketidakadilan dan penganiayaan, penegak keadilan gitu)

"Err, kami buat tugasan sama2". Itu jawapan sy. (sepatutnya tidak boleh dijawab sebab cikgu tu tak tunjukkan jeda tuk bagi kami jawab pun, sy pintas... :P)

"Eh, takutke?" Cikgu tu tak sangka kot salah sorang daripada kami menjawab, iaitu sy.

Sy menjawab, "EH, tak, sy menjelaskan" sy senyum merendah diri. Sebab sy dah menjawab mesti ada unsur merendahkan diri jugak, nanti dikatanya sy biadap pulak. Hee.

Tapi serius sy rasa geram. Tak profesional lansung!

Balik sekolah, masa kat dapur. Kawan sy, Juliana menegur sy. "Kak Asni nampak tension hari ni."

Sambil tarik nafas dalam2, sy cakap "Kak Asni kesal, tak dapat kawal rasa marah tu, tu yg jadi blur dan blank sikit muka ni." Memang sy rasa bersalah dengan emosi sy, tapi bila difikir balik, kalau sy tak menjawab, makin menjadi2lah cikgu tu berfikir bukan2 pada kami. Hmm.

Petang tu, sambil baring2, sy sentuh lagi perkara panas tu. Iyelah perkara yg agak tak best berlaku dalam diari hidup sy sepanjang buat pemerhatian dan kumpul maklumat di sekolah. Dan menggerunkan kot. Huhu. Tapi itulah realiti yg terpaksa sy harungi environment sekolah yg tak berapa sihat kat situ. Hmm.

Petang tu, Juliana berjaya mengetuk kewarasan akal sy. Katanya, kita tak boleh buat orang berfikir cara kita fikir. Hmm. Iya. Betul jugak tu. Kata2 tu ditujukan untuk hujah sy yg mengatakan,

"seseorang itu tak boleh nak judge orang lain sewenang2nya, tambahan kita baru saja kat situ, dia pun tak kenal kita lagi, kita pun tak pernah berurusan dan terserempak pun dengan cikgu tu, macamana dia boleh anggap kita macam tu?, kita kat situ sekejap je, bukan praktikum pun. Cikgu2 kat situ semuanya memang dah kenal kita sebab GPK1 dah perkenalkan kita pada hari perhimpunan tu depan murid2 dan cikgu2 sekalian, tapi kita memanglah tak kenal mereka semua lagi, so..kenapa nak judge kita yg bukan2? Dahla tak profesional langsung, moral down lah gini. " Marah sungguh sy masa tu. Muncung mulut boleh ikat reben. Tapi Juliana yg memang bersetuju dgn apa yg sy kata tu ambil pendekatan berada di tengah2 saja.

'Kita tak boleh buat orang lain berfikir, seperti cara kita berfikir, kalau tak amanlah dunia ni,kalau semua sama je dgn cara kita fikir' Tiba2, bagai terngiang2 kata2 ni kat kepala ni. Seakan suara iman pula bersuara meningkah suara syaitan yg mengapi2.

Ok, sy sudah hampir menerima bisikan tu. dan sy cakap pada kawan sy;

"Esok kita makan sebelah Guru Besar, GPK1 dan lain2 nak?" Haha. sy melawak lagi. "cari cikgu tu, kita kolaborasi dengan dia". Haha.

Proses muhasabah diri pun berlansung. Ish3. Marah sangat sy hari tu. Timbul pulak kekesalan dan insaf.

Perginya seorang pendidik.

Tengahari tadi, sy berada di dewan al-farabi menguruskan majlis persaraan Mr.Tae Peng Hoi dari jabatan bahasa2. Beliau merupakan lecturer TESL. 37 tahun beliau berjuang dalam dunia pendidikan ni, sy yakin ramai yg terasa kehilangannya. Dalam ucapan Mr.Tae tadi, beliau bercakap dalam ucapan yang ringkas saja, tapi sempat berkongsi conversationnya bersama bekas2 pelajarnya yg telah grad dan bertugas di penempatan Sabah. Ucapan yang menuntut kami hadirin untuk memahami apa maksud di sebalik tugas dan pengorbanan seorang insan bernama guru itu sendiri.

Mr Tae menceritakan conversationnya bersama bekas pelajarnya, yang ditempatkan di Lahad Datu, tapi bukan di pekan Lahad Datu ye, tapi di bahagian yang agak jauh dari pekan LD. Cikgu Amiruddin (nama bekas studentnya). Cikgu A ni sudah berkahwin, isterinya juga seorang guru yang ditempatkan di Kuantan. Mereka hidup berjauhan. Bayangkan. Sedih tau berjauhan dengan insan tersayang demi menggalas amanah menjadi seorang pendidik. Abaikan elaun yg diterima oleh Cikgu A. Mood menyayat hati ok. Berikut conversation pendek, chatting Mr Tae dgn ex studentnya ;

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Mr Tae : Alahai, takkan lari gunung dikejar. Ha.ha.ha. (Mr Tae, bercanda mengubat hati)

Cikgu A : Memang takkan lari gunung dikejar, tapi masa yang berlalu takkan dapat diganti. (Mood Cikgu A yg ceria berbaur sebak tapi akur)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"Terdiam sy waktu tu, hanya satu saja yg sy rasa, sy rasa sebak mendengar kata2 itu" Luah Mr Tae pada hadirin tengahari tadi.

Iya, ianya tentang amanah dan pengorbanan yang hanya kami warga pendidik saja yang tahu isihati seseorang guru itu. Mr Tae bercakap mengenai pengorbanan serta hidup sebagai seorang pendidik.

Mr Tae mengakhiri ucapannya dengan linangan air mata, jelas beliau sebak menahan perasaan yang sangat kami mengerti. Di hari persaraan ini, segala penat lelah dan jasanya dalam dunia pendidikan ini akan di kenang. Bermula pada hari esok, beliau yang bercanda di awal ucapannya mengatakan,

"Hari ini saya merupakan seorang penjawat awam, esok saya sudah menjadi orang awam"

Sambil tersenyum, saya sudah mengimaginasikan satu perjalanan hidup sy mungkin akan berakhir seperti itu juga. Sy harap sy dapat menjadi pendidik yang berjaya. Dan sempat melalui segala fasa, fasa guru pelatih, fasa guru sekolah dan fasa pensyarah. Kemudian bersara, menikmati hari tua sy. Beribadat, melancong dan berkebun. =]

Setiap fasa itu harus dilalui dengan bahagia. =)

Mr Tae diiringi YDP dan Tuan Pengarah meninggalkan majlis.

pistt....sy suka Mr Tae kecek Ganu, bunyinya pure.

Mac : Bulan busy.

Di saat saya menulis/menaip di blog ini, masing2 dah sibuk nak pulang ke kampung halaman masing2. Sebelah kanan pendengaran saya menangkap bunyi2 gelak ketawa rakan2 yang akan pulang ke rumah, bergelak ketawa sambil bersalam-salaman dengan rakan2 yang masih lagi belum pulang ke kampung. Wah, meriah sungguh. Sebelah kiri pendengaran saya pula menangkap bunyi bonet kereta ditutup, dum...dum...'pah se-se' orang terengganu kata. Meriah sungguh suasana pulang ke kampung halaman masing2 waktu ini.

Inilah minggu hectic sy, before this kadar kesibukan adalah di takat suam2 kuku saja, tapi minggu ni bertukar status kepada busy giler, sebabnya banyak tugas yang sepatutnya kena bereskan sebelum hari ini, Khamis 3Mac. Sebab sabtu ni sy akan bertolak ke Melaka dan berada seminggu di sekolah kat sana.

Beban yang bergayut di bahu kiri dan kanan telah terlerai..Folder dah hantar, Asgment BM dah hantar, majlis persaraan Mr.Tae dah lepas..Alhamdulillah..Pagi tadi menang wallpaper design maulidur rasul, tapi tak gi sebab membuta kat bilik waktu tu tanda protes berjaya siapkan asgment malam tadi (protes?). Pukul 8pagi barulah sy mulakan operasi dan tugas sy pada hari ini..Sekarang menghitung jam untuk pulang ke rumah..sabtu pagi berada di anggulia Beach Resort, malam bergerak ke Melaka, Isnin..berada di SKSB seminggu..Pheww! Saja nak mengadu..!

Kat bawah ni design-design yang dihantar pada penganjur. Nah, amik..banyak sekali hantar. Lebih kurang sama saja designnya cuma ubah sikit2 je. Alhamdulillah, walaupun simple design ni, tapi sy dapat tempat kedua sekaligus mengharumkan nama unit saya...:P

Glosari : Pah se-se bermaksud lepas satu-satu.